Griezelen bij Leap Castle

Of je nu in geesten gelooft of niet, de griezelige sfeer van Leap Castle valt niet te ontkennen. Dit oude fort, dat vaak de meest spookachtige locatie van Ierland wordt genoemd, ligt diep op het platteland van County Offaly, waar glooiende heuvels zich uitstrekken tot aan de hellingen van de Slieve Bloom bergen.

We kloppen op de enorme houten deur van het kasteel en Sean Ryan, de eigenaar en bewoner, begroet ons hartelijk. Hij is een echte plattelandsman, inclusief pet en wollen trui. We worden verwelkomd in de warmte van een knetterend haardvuur en nemen plaats op bij elkaar passende stoelen voor een brandende kaars.

Als we rondkijken, zien we dat veel van de middeleeuwse charme van het kasteel bewaard is gebleven - wapenschilden, houten balken en merkwaardige beelden worden gemengd met antiek meubilair en witgekalkte stenen muren.

En dan komen de verhalen. Sean en zijn vrouw noemen deze verbazingwekkende vesting sinds 1994 hun huis, maar het kasteel werd aan het begin van de 16e eeuw gebouwd door de wrede O'Carroll clan op wat een oude druïdische plek zou zijn. De gruwelijke geschiedenis omvat massamoorden, tragische sterfgevallen en vreselijke martelingen.

De afschuwelijke geur van de zogenaamde "elemental" lijkt de enige kwade aanwezigheid te zijn die Sean met de nodige voorzichtigheid in zijn stem noemt. Men gelooft dat deze gedaanteverwisselende aanwezigheid het resultaat is van duistere praktijken of de manifestatie van eeuwenlange wrede sterfgevallen op het terrein.

Hij vertelt ons over de geest van de Red Lady (vermoedelijk een lid van de Darby familie die het kasteel na de O’Carroll clan bezat) en een geest die bekend staat als de Governess die een voorliefde lijkt te hebben voor blonde mensen en vaak contact maakt met blondharige bezoekers.

Van de geesten van twee kleine meisjes met de namen Emily en Charlotte tot vreemde gebeurtenissen zoals dichtslaande deuren, voetstappen in de nacht en het verwijderen van foto's van de muren, Sean spreekt zonder angst over deze paranormale activiteiten. Hij gelooft dat de geesten net zoveel recht hebben om hier te wonen als hijzelf, en ze leven heel gelukkig naast elkaar.

Hij nodigt ons uit om de Bloody Chapel te verkennen en geeft ons fakkels om de kronkelige, donkere stenen trappen naar de bovenste verdiepingen van de toren te beklimmen. Deuren kraken open, voetstappen echoën en we bereiken eindelijk de top.

De Bloody Chapel is een kale, stenen kamer waar sinistere dingen zijn gebeurd. Het was hier dat een man zijn broer vermoordde - een meedogenloze O’Carroll man doodde zijn eigen vlees en bloed terwijl hij de mis op een altaar opdroeg. We staren naar beneden in de oubliette, een kerker waar gevangenen en verraders door de lange schacht werden gegooid naar een bed van scherpe spijkers. Het gevoel van onbehagen valt hier niet te ontkennen.

Met rillingen over de rug en met een angstig gevoel nemen we afscheid van Sean. Na eeuwen van gevechten, doden en branden is de geest van dit prachtige bolwerk niet te bedwingen - of de geesten die het nog steeds hun thuis noemen.