Cave Hill wandeltocht

"Dit moet de enige plek in Ierland zijn waar je giraffen en olifanten kunt zien tijdens je wandeling." Ik sta op de top van Cave Hill en kijk neer op Belfast Zoo met wandelgidsen Rodney Ferguson en Nicky Jones. En hoewel we geen giraffen zien, zien we wel bruine beren voortsjokken in het verblijf beneden. Ik stel me voor hoe ze in het donker deze schaduwrijke heuvels opklauteren, door het stille bos zwerven en over de stad heen brullen.

Met een hoogte van meer dan 370 meter en zichtbaar van bijna overal in de stad, neemt Cave Hill een speciale plaats in. Niet alleen in het hart maar ook in de geest en het leven van de inwoners van Belfast. De heuvel, gemarkeerd door de grotten waaraan hij zijn naam ontleent, is ook beroemd om een hoge klif die Napoleon's Nose wordt genoemd. Deze door de natuur gebeeldhouwd klif lijkt op de Franse keizer. Langs de top van deze heuvelrug liggen ook de overblijfselen van een fort uit de ijzertijd, McArts Fort genaamd.

Vanaf hier kun je genieten van het panoramische uitzicht op het Titanic Quarter, Belfast Lough en de Mourne Mountains. Maar van beneden uit ziet het grillige silhouet van Cave Hill er imposant en monumentaal uit. In haar gedicht Mountain Shapes vereeuwigde de 19e eeuwse dichteres Alice Milligan de band met Belfast:

“Kijk vanuit de straten van de stad omhoog,

Kijk verder dan de toren en mast,

Welke hand van welke reusachtige beeldhouwer

Vormde de steile rotsen op de uitgestrekte bergen"

Deze rotsen zouden de schrijver Jonathan Swift hebben geïnspireerd tot Gullivers reizen, omdat ze lijken op een slapende reus. En hoewel er geen bewijs is voor dit verhaal, spreekt deze romantisch anekdote zeker tot de verbeelding.

Maar Cave Hill heeft geen sterke verhalen nodig. Daarvoor heeft het al genoeg geschiedenis, geologie en drama. En een wandeling eromheen is de beste manier om deze te leren kennen.

Vandaag begonnen we de Belfast Cave Hill Walking Tour onderaan de heuvel bij het 19e-eeuwse Belfast Castle in Schotse statige stijl. Het kasteel wordt omgeven door elegante formele tuinen waar, vreemd genoeg, veel katten rondhangen.

"Er verstoppen zich negen katten in de tuin, sommige zijn vrij goed zichtbaar", legt gids Nicky uit terwijl we naar een kat in vormboom kijken, schitterend in het groen, "maar ik heb ze nog steeds niet allemaal gevonden."

Het landgoed van Belfast Castle, gebouwd aan het eind van de 19e eeuw, wordt tegenwoordig vooral gebruikt als trouwlocatie, en hoewel het interieur een beetje spartaans is, is het uitzicht over Belfast Lough vanuit de salons spectaculair. Hier was de familie Shaftesbury, die hier in de 19e en 20e eeuw woonde, ongetwijfeld gek op. In 1934 schonk de familie het kasteel aan de stad Belfast en in 1994 werd het Cave Hill Country Park opgericht.

Het motregende, wat typisch is voor een 'zachte' Ierse dag, toen Nicky, Rodney en ik op weg gingen. Toen we door het bos omhoog liepen, werden we omgeven door een schitterend groen bladerdak met het licht dat door de bomen heen straalde. We wandelen onder beuken en paardenkastanjes en slingeren over paden vol met koeienpeterselie, vlierbloesem en brandnetel. "Tijdens de hongersnoodjaren werden brandnetels veel gebruikt," vertelt Rodney me terwijl we wandelen. "Ze zijn een goede bron van ijzer, maar je moet alleen de nieuwe bladeren gebruiken; de oudere bladeren zitten namelijk vol gifstoffen."

Deze wildernis, die boven Belfast ligt, heeft in de loop der tijd verschillende groepen mensen aangetrokken, van Kelten uit de ijzertijd tot arbeiders uit de 19e eeuw die op zoek waren naar wat rust.

"Belfast is gebouwd op een basis van kalksteen met een deklaag van basalt," legt Rodney uit. "De middelste laag bevatte veel vuursteen, daar zouden de vroegste kolonisten hun gereedschap van gemaakt hebben. En je vindt nog steeds originele bijlkoppen en dingen verspreid over de heuvels. In de vroegchristelijke tijd, van ongeveer 400-800 na Christus, woonden hier veel mensen ... honderden families."

Wilde knoflook, zuring en kruiden zijn er in overvloed in de zomer, legt Rodney uit terwijl we verder wandelen onder de bomen. We stoppen vlakbij een aarden heuvel en hij wijst op wat hij omschrijft als een 'vrijwilligersput'. De put werd genoemd naar de Irish Volunteers van het einde van de 18e eeuw, een militie die was opgericht als reactie op de dreiging van een Franse of Amerikaanse invasie in die tijd.

"Het water dat hier ontspringt is heel zuiver," legt Rodney uit terwijl hij in de bron stapt om een slok te nemen. Ik krijg te horen dat het een verbazingwekkende 1000 jaar duurt vanaf het moment dat het als regen valt om door de kalksteen en het basalt naar de bron te komen. "Dankzij deze putten kon iedereen die zich in deze heuvels verstopte overleven," vertelt Rodney. Deze put werd ook gebruikt als pitstop door bezoekers die Cave Hill bezochten tijdens hun paasvakantie in de 19e eeuw.

We gaan verder, steil omhoog over ruwe paden door de rest van het bos. Als we bij de open ruimte aankomen, komen de beroemde grotten in zicht: grote door mensen gemaakte kraters die de steile rotswand doorboren. De grotten zouden in vroegere tijden zijn gebruikt als gevangeniscellen, schuilplaatsen en voor opslag. Tegenwoordig wordt aangeraden deze niet te betreden omdat de rotsen onstabiel kunnen zijn.

Wat nog interessanter is, is de grote halve cirkel onder de laagste grot, bekend als de 'Devil's Punchbowl'. "Waarschijnlijk was hier ooit een mijn," vertelt Rodney. "We weten het niet zeker, maar de grot werd vroeger gebruikt door boeren die hun vee naar de markt brachten. Ze hielden ze een paar dagen hier beneden om ze te voeden."

Maar dat verklaart de naam niet ... glimlacht Rodney wrang. "Het kreeg zijn naam omdat het een plek was waar mensen kwamen om te feesten. Er waren vroeger beruchte mensen die poitín maakten, wat men de 'karnemelk van de duivel' noemde. Hier werden feesten gehouden met Pasen en in de zomer."

Als we verder gaan naar de top van Cave Hill, wijst Rodney ons op ravennesten, gierzwaluwen en andere zwaluwen. "Als je op de top van de heuvel aankomt, kan er een windvlaag van de andere kant komen," waarschuwt hij, en hij heeft geen ongelijk. We staan op een open weide - een heel ander landschap dan waarin we net gelopen hebben. De wind giert om ons heen terwijl we een kleine cairn bekijken die mogelijk uit het neolithicum stamt en Rodney vertelt over de voortdurende belangstelling voor opgravingen in dit ongelooflijk rijke historische gebied.

Terwijl we naar Napoleon's Nose lopen, voelt het alsof we miljoenen kilometers verwijderd zijn van het stadscentrum van Belfast waar we over uitkijken. Onder een dreigende wolkenhemel met een wind die het ene moment lichte mist en het andere moment blauwe lucht meebrengt, kijken we uit over zee, bergen en de wijken van Belfast.

We hebben nog een afdaling voor ons, die ongeveer 40 minuten zal duren, maar voor nu, op dit moment ... is dit de 'perfect place to be'.