Carrickmacross Workhouse

In het begin van de jaren veertig van de negentiende eeuw telde Ierland bijna 9 miljoen inwoners, van wie 3 miljoen berooid waren, voornamelijk als gevolg van huisuitzettingen door afwezige Britse landheren. Carrickmacross Workhouse was een van de 130 werkhuizen die tussen 1841 en 1843 werden gebouwd om deze paupers te huisvesten, vandaar de Ierse naam 'Teach na mBocht' - The Poorhouse. Succesvolle aanvragers moesten land inleveren voordat ze als 'gevangenen' van Workhouse binnenkwamen, waar ze werden onderworpen aan een streng regime: families werden gescheiden en het werd hen verboden elkaar zonder toestemming te zien; hun dieet was mager en onveranderlijk; er moest moeilijk en vaak zinloos werk worden verricht; er was weinig warmte en geen comfort. Deze opzettelijk barre omstandigheden zorgden ervoor dat Workhouses al snel bekend werden als de 'Poor Man's Jail', en paupers vroegen alleen om toelating als hun laatste redmiddel. In 1520 bezaten katholieken, zowel Ieren als Anglo-Normandiërs, 100% van het land. Na drie eeuwen van plantages, inbeslagnames, uitzettingen, strafwetten en kolonialisme behoorde echter ongeveer 90% van het land toe aan Britse protestantse landheren, met de katholieken als hun pachters. Als huurders produceerden ze enorme hoeveelheden landbouwproducten en vee, die ze moesten verkopen om hun huur te betalen, anders riskeerden ze uitzetting. Hierdoor bleef de meerderheid van de inheemse bevolking voor voedsel uitsluitend afhankelijk van aardappelen, omdat ze goedkoop in aanschaf waren, op kleine percelen met arme grond konden worden verbouwd en een hoge voedingswaarde hadden. Vervolgens vernietigde de bacterievuur gedurende vier opeenvolgende jaren, van 1845 tot 1848, de aardappeloogst in heel Europa. De Britse regering stuurde ongeveer 20.000 extra troepen naar Ierland om ervoor te zorgen dat de mensen niet de duizenden tonnen andere gewassen en dieren aten die door landeigenaren met winstoogmerk werden geëxporteerd. Dit resulteerde in De Grote Honger, 'An Gorta Mór', en de armen smeekten om toegang tot de Werkhuizen. Carrickmacross Workhouse werd gebouwd om 500 mensen te huisvesten, maar in 1851 zaten bijna 2.000 mannen, vrouwen en kinderen in het gebouw gepropt. Vanwege het grote aantal kinderen in Workhouses die wees zijn geworden door The Great Hunger, bedacht de Engelse staatssecretaris voor Koloniën, Earl Grey, het 'Pauper's Emigration Scheme'. In het kader van dit plan werden meer dan 4.000 Ierse weesmeisjes tussen de 14 en 18 jaar geëmigreerd naar Australië en andere Britse koloniën, als echtgenotes en bedienden van de kolonisten en veroordeelden daar. Door ons onderzoek hebben we de namen ontdekt van 19 van de 38 weesmeisjes die vanuit Carrickmacross Workhouse naar Australië zijn gereisd. Dood en emigratie, vrijwillig of gedwongen, verminderden geleidelijk het aantal in de werkhuizen totdat alleen de behoeftigen, zieken en ouderen overbleven. Tijdens hun eerste bijeenkomst op 21 januari 1919 schafte de nieuw gevormde Dáil Éireann 'het verfoeilijke, vernederende en buitenlandse werkhuissysteem af'. 'An Gorta Mór', The Great Hunger, bleek een keerpunt in de Ierse geschiedenis, waardoor het demografische, politieke en culturele landschap van ons eiland permanent veranderde. Binnen twintig jaar, 1841 tot 1861,

Bezienswaardigheid